«قصه های پهلوان» که از شنبه تا چهارشنبه ساعت 15 از شبکه دو سیما پخش می شود، مجموعه ای نمایشی ویژه گروه سنی کودک و نوجوان است که در شبکه آفتاب (سیمای استان مرکزی) تهیه شده. کارگردان و تهیه کننده این مجموعه سعید حران اف است، کارگردانی که مدت ها کار کردن در کنار غلامرضا رمضانی؛ کارگردان نام آشنای آثار سینمایی و تلویزیونی کودک و نوجوان را در کارنامه خود دارد. او به کار کردن برای کودکان علاقمند است و ضمن تاکید بر دشواری ساخت آثار ویژه این رده سنی، مزیت های این نوع فیلمسازی را بیشتر از سختی های آن می داند. نگارش فیلمنامه سری دوم مجموعه در دست انجام است و کارگردان این مجموعه امیدوار است  با توجه به تجربیاتی که از سری اول مجموعه به دست آمده؛ علاقمندان به این مجموعه را بیش از پیش راضی نگه دارند. در گفت و گویی با سعید حران اف به این مجموعه پرداخته ایم که در ادامه می آید.

آقای حران اف درباره چگونگی شکل گیری «قصه های پهلوان» توضیح دهید.

پیدایش این مجموعه که در ابتدا قصه های یاسین نام داشت و بعدها به قصه های پهلوان تغییر نام داد؛ بسته به شخصیت اصلی مجموعه یعنی پسری به نام یاسین است. ابتدا یک سری کارهای تک آیتمی و اجتماعی که شخصیت اصلی آن یاسین بود، ساخته می شد که با استقبال عمومی مواجه شد و به سرعت در شبکه های مجازی پخش شد. اینگونه ما بر آن شدیم که با توجه به شکل گیری شخصیت یاسین، داستان ها را بسط و گسترش دهیم. یاسین شخصیتی است که بیشتر از سنش مسائل را درک می کند، خوش قلب است و با روش های خود نسبت به حل مسائل و مشکلات مختلف اقدام می کند.

داستان های این مجموعه حول چه موضوعاتی طراحی شده اند؟

قصه های پهلوان دارای پیرنگی اجتماعی است و به موضوعاتی چون طلاق، احترام به بزرگتر، صله رحم، ازدواج، منابع طبیعی و ... می پردازد. به صورت خلاصه درباره طرح این مجموعه می توانم بگویم «یاسین در ساختمانی به همراه خانواده اش زندگی می کند، همسایه ها، دوستان و اقوام حلقه های روایی این مجموعه را  تشکیل می دهند. در هر قسمت مشکلاتی به وجود می آید که  یاسین و دوستانش راه حل هایی کودکانه برای باز کردن گره ها می اندیشند.

آیا «قصه های پهلوان» تنها برای گروه سنی کودک و نوجوان طراحی شده؟

خیر.داستان ها طوری طراحی شده اند که فقط مخصوص مخاطب کودک و نوجوان نیست و برای رده سنی بزرگسال نیز قابل مشاهده است. مثلا یاسین را می بینیم که با تفکر کودکانه اش با معضل اعتیاد مقابله می کند و اینگونه به صورت غیرمستقیم نقبی به مشکلات خانوادگی و اجتماعی ایجاد شده در اثر اعتیاد زده ایم. یعنی قصه ها، روایت هایی برای بزرگسالان است که با زبانی کودکانه و گاهی طنزآمیز مطرح می شوند. زبانی که یاسین با آن به طرح مسائل می پردازد دوست داشتنی و ملموس است. تک تک دیالوگ ها و اتفاقات این مجموعه برای بیننده آشناست و به راحتی می توان با آن ارتباط برقرار کرد. مثلا در این مجموعه به صورتی نمادین به بحث تک فرزندی (که امروز به یک معضل تبدیل شده و شاید تا بیست سال آینده نشانی از نسبت های فامیلی چون عمه و دایی و عمو و خاله باقی نماند) پرداخته شده است. قصه ها همه کودکانه هستند اما بهانه ای است برای نشان دادن هنجارهای جامعه که می تواند مخاطب بزرگسال را هم پای برنامه بنشاند و درگیر کند.

کار کردن برای کودک چه ویژگی هایی دارد؟

کار کردن برای کودک دشواری های خاص خود را دارد، اما به همین جا ختم نمی شود. روز اولی که می خواستیم این مجموعه را کلید بزنیم نظر من کار کردن با دو دوربین بود. وقتی شروع به کار کردن کردیم، دیدیم نمی شود چون به هر حال کودکان توانایی بازیگران بزرگسال را ندارند بنابراین ناچار به استفاده از تک دوربین شدیم. همچنین بازیگر کودکی که جلوی دوربین قرار گرفته است باید برای القای حسش به درستی هدایت شود.

متاسفانه مدت ها بود که کار تلویزیونی برای گروه سنی کودک کمتر ساخته می شد، اکنون هم هنرمندان ما برای هدف گیری گروه سنی کودک  به سمت تهیه و تولید آثار سینمایی کودک می روند نه مجموعه های تلویزیونی. این مساله باعث می شود که منِ برنامه ساز با مشکلات و مزیت هایی به صورت توام روبرو باشم. اما به هر حال حرفی که از دل برآید بر دل می نشیند. به نظر من وقتی کسی برای کودک کار می کند بهتر می تواند حرف هایش را بزند.

از ویژگی های کار کردن در مراکز استانی در مقایسه با مجموعه سازی در پایتخت بگویید.

من سال ها کار کردن در فضای سینما را در کنار غلامرضا رمضانی تجربه کرده ام، معتقدم تولید در مراکز استانی به مراتب بهتر است. یک سری مشکلات وجود دارد اما در زمینه هزینه ها و خرج کردن منابع مالی کار کردن در شهرستان به صرفه تر است. مثلا پیدا کردن لوکیشن راحت تر بوده و هزینه ای که بابت آن پرداخت می شود هم کمتر از پایتخت است. با توجه به بودجه های تلویزیونی به نظرم در شهرستان راحت تر می شود کار کرد.