«دستمزد از تهران تا عسلویه» عنوان برنامه یکشنبه شب بود که با حضور علیرضا میرغفاری، فعال کارگری برگزار شد.

میرغفاری در آغاز سخنان خود با اشاره به اینکه شورای عالی کار هرساله موظف است که حداقل دستمزد سالیانه را معین کند، گفت: حداقل دستمزد به اعتبار کاری است که کارگر انجام می‌دهد. متاسفانه دولت‌های پس از انقلاب هر کدام سهمی در سرکوب کارگران ایفا کردند. تجربه به ما نشان داده که هیچ سالی ساختار سه‌جانبه‌گرایی درست انجام نشده است. چون قدرت نماینده کارگران با نماینده کارفرما یکسان نیست. تجربه سال گذشته من این بود که طرف مذاکره ما دولت بود و با ساختار دوجانبه مواجه بودیم. اینجا دیدیم دولت از کارفرما دفاع می‌کرد.

وی افزود: پویش دستمزد حداقل ۱۵ میلیونی توانست برای اولین بار بحث شورای عالی کارگران را به یک موضوع اجتماعی برای کارگران تبدیل کند. الان حقوق و مزایا برای یک خانواده، ۱۱میلیون و خورده‌ای است. اما این پویش یک دستاورد معنوی داشت و آن این بود که بخش زیادی از جامعه کارگری همراه ما بودند. برای من مهم بود که شورای عالی کار برای کارگران اهمیت داشته باشد. من در هر جایگاهی باشم این مسیر ادامه‌دار خواهد بود. امیدوارم امسال با پشتوانه بزرگتری در جلسات حاضر شویم.

او در ادامه بیان کرد: دستمزدها باید طوری باشد که علاوه بر اینکه تورم را پوشش می‌دهند از آن عبور کنند. یکی از نکاتی که در جلسات شورای عالی کار به اشاره می‌کنیم این است که بخشی از کارگران ذیل شرکت‌های پیمانکاری مشمول مصوبات قانون عالی کار هستند و بیست درصد افزایش حقوق دارند. این برخلاف تمام شعارهای انتخاباتی رییس جمهور بود چون قرار بود دستمزد به میزان تورم افزایش پیدا کند.
وی درخصوص کارکرد تشکل‌های کارگری گفت: الان چهارده پانزده میلیون کارگر داریم که زیر پنج درصد آن‌ها دارای تشکل هستند. ولی کاش نداشتند؛ چون به نفع کارگر کار نمی‌کنند. تشکل باید اجتماع‌سازی کند. ۵۲ کارگر در معدن فوت کردند اما افکار عمومی خیلی به آن ضریب نداد. اگر تشکل بتواند اجتماع‌سازی کند و به کارگران آگاهی بدهد خودبه‌خود بسیاری از مسائل کارگران حل می‌شود. تشکل می‌تواند به پشتوانه اجتماعی که می‌سازد ضریب رسانه‌ای هم بسازد.

میرغفاری در ادامه با اشاره به مطالبات کارگران گفت: داشتن کار و شرایط یکسان و اختلاف مزدی برای ما قابل قبول نیست. یکی از موضوعات مورد اعتراض ما در پارس جنوبی راننده‌های استیجاری و غیر مالک هستند که وضعیت بدی دارند. این رانندگان مشمول قانون کار نیستند. این رانندگان نه اضافه کار دارند نه سنوات می‌گیرند. موضوع بعدی اجرای طرح اقماری دو هفته کار و دو هفته استراحت برای عزیزان اداری و اجرایی است. قرار بود این طرح اجرا شود اما هنوز اجرا نشده است. مطالبه دیگری هم مبنی بر بازگشت آقای حجت رضایی داشتیم. بعد از پیگیری‌های که داشتیم متوجه شدیم مدیر پالایشگاه ششم به او اجازه کار نمی‌دهد.

او در ادامه افزود: ما تمام تلاش خودمان را کردیم که صدای خود را در چهارچوب مشخصی پیش ببریم. اعتراضات خود را به شیوه‌های مختلف نشان دادیم. اما وقتی مدیران بلند پایه مانند رییس جمهور یا دادستان به پالایشگاه می‌آمدند اجازه نداشتیم با آن‌ها دیدار کنیم . این نهایت بی‌احترامی به تشکل کارگری است. الان ۱۶ هفته متوالی است که کارگران روز سه‌شنبه اعتراض می‌کنند و هنوز پاسخ درستی هم نگرفتند. ما قصد داریم که روز سه‌شنبه از فضای پالایشگاه بیرون بیاییم و در فضای عمومی تجمع داشته باشیم. حتی جایی تجمع می‌کنیم که شهروندان هم نمی‌توانند به ما اضافه شوند تا مطالبات از محتوای کارگری خارج شود.